یکی‌ از رازهای بقای من در جنگ‌های داخلی، شاید رمان‌های افغانی و ایرانی بود که مرا سرگرم می‌کرد.   من در کودکی شوخ و شیطان

مدتی دیریست هیچی ننوشته ام. از وقتی که افغانستان به دست طالبان سقوط کرده نه کتاب خوانده ام و نه نوشته ام. هر زمانی به

دستم ناخودآگاه زیر چانه‌ام رفت. غرق خاطرات شدم. دختران تا امرثانی خانه بمانند… شب‌ها کتاب‌هایم را در آغوش گرفته میخوابیدم. پنج سال تمام دوام کرد،

اصلآ فکر نمی‌کردم بعد از ۲۵ آن حادثه‌ی تلخ مجددآ اتفاق بیوفتد. نیمه‌های شب بود، صدای موترهای که با شدت هرچه تمام‌تر رانده میشد از