فکر، درک، ذهن، عقل، شخصیت و منش که برخی آن را به حیث روح میشناسند «منِ واقعی» اند. «منِ مجازی» آن است که تو آن را در آیینه میبینی. مانند: چشم، دست، صورت، بدن و هیکل. «منِ واقعی» در طلب پیشرفت است و «منِ مجازی» در طلب راحتی، کمکاری وکاهلی.
ما زمانی پیروز میشویم که «منِ واقعی» بر «منِ مجازی» پیشی گیرد چون «منِ مجازی» فقط میگوید میخواهم بخوابم و بیاسایم. ریشهی بسیاری مشکلات ما انسان ها، در همین تقابل روح و جسم است. تقویت «منِ واقعی» باعث پیروزی بر «منِ مجازی» میگردد.
انسانهای که پیرو «منِ مجازی» اند، هیچگاه به پیروزی نمیرسند و همیشه در چالشهای زندگی دست و پا میزنند. چون بدنشان خود را به تنبلی عادت داده است. این تنبلی در وجودشان ریشه دوانیده و به انجام ندادن کار عادت کرده است. متاسفانه چنین وضعیت برای حال و آینده افراد خطرناک است.
«زمان» برای تمام انسانها برابر داده شده است، اما استفادهی بهینه از «زمان» است که نزد افراد فرق میکند. همین نحوه بهره گیری از وقت توسط افراد مختلف سبب ترقی و عقبماندگی آنها میگردد. از دست دادن طلاییترین سرمایه، زمان، در حال و آینده برای انسان ها سنگین تمام خواهد شد.
برای استفاده خوب از وقت، بهترین کار، برنامه ریزی واولویت بندی است. این کار انسان را در مسیر درست استفاده از آن قرار میدهد که میتوان برای پیشرفت و نظم زندگی استفاده کرد.
قسمتی از این نوشته برگرفته شده از کتابی است که عنوانش را نمینویسم، چون نویسنده چنین خواسته است.
تصویر از انترنت