دیروز، روز جهانی آموزش بود. از این روز درحالی تجلیل به عمل می آمد که در افغانستان متاسفانه نیم جامعه از درس، تعلیم و تحصیل محروم هستند.
وزیر تحصیلات عالی یا به قول احسان سلام “وزیر تعطیلات عالی” شدیدآ مخالف تحصیل دختران است و به همین ترتیب اکثر مطلق طالبان مخالف کار کردن و آموزش زنان و دختران هستند.
منع کردن زنان از آموزش و کار، به نظر من فقط قلدری این گروه را نشان می دهند. اینها میخواهند ثابت نمایند که گروه به شدت متهجر، قلدر، زورگو و یک دنده هستند که به هیچ وجه نمیخواهند انعطاف پذیر باشند.
یکی از اهداف این گروه نداشتن برابری در جامعه است، چون از زنان به شدت هراس دارند و میدانند که اگر زنان در جامعه فعالیت داشته باشند، رفتن به سوی برابری را جلوگیری نمیتوانند. در صورت که جامعه به سوی برابری پا نهد، اینها نمیتوانند قلدری نمایند. به این روی به شدت خواهان سرکوب زنان اند.
به قول برتراند راسل؛ زنانی که کتاب میخوانند، برای جوامع نابرابر و مردسالار خطرناکند زیرا آنها با مطالعه میتوانند دنیایی بهتر را تصور و برای به وجود آوردنش مبارزه کنند.
امیدوارم زنان کشورم در این برهه به شدت اختناق و نفس گیر بتوانند با تمام مشکلاتی که روبرو اند مبارزه نمایند و به حقوق و آزادی های شان برسند.
امیدوارم زنان که میتوانند در این حال کتاب بخوانند، چون کتاب خواندن هم حال شان را بهتر میکند و هم راه های روشنتری را برای شان مهیا میسازد.
به قول جبران خلیل جبران زنی که حالش با یک کتاب، یک شعر، یک ترانه یا فنجانی قهوه، بهتر میشود را هیچکس نمیتواند شکست دهد.
شهروندان افغانستان در سراسر جهان کمپاین “بگذارید دختران بیاموزند” را به راه انداختند، اما کجاست گوش شنوا. شب تاریک است و به قول عوام، عقب هر تاریکی روشنایی است. ما هم در انتظار روز های روشن برای زنان ودختران افغانستان هستیم.
